Het dak eraf!
Blijf op de hoogte en volg Reinier
28 Oktober 2014 | Australië, Hobart
7:00 ik schrik wakker. Te laat! Douchen, …pak aan, das mee en rennen naar de andere kant van de stad naar het Hotel waar we iedere ochtend ontbijten en vergaderen met ASOC.
Ik ren de zaal binnen om 7:30. Gelukkig precies op tijd. Deze ochtenden zijn belangrijk om informatie uit te wisselen over de status van de voorstellen over beschermde gebieden, maar zeker ook over de andere belangrijke onderwerpen: Visserij op Krill en Patagonische Zeebaars. Er staat een thermoskan verbijsterend slechte koffie, maar gelukkig blijkt er in de kamer ernaast een espresso machine te staan. Daar maak ik dankbaar gebruik van, en anderen volgen mij snel.
Goede koffie en constructieve gesprekken en uitwisseling van informatie tijdens het ontbijt. Langzamerhand vormt er een beeld van de verschillende belangen en standpunten van de landen delegaties. Maar ook dat er nog veel onduidelijk is.
Als waarnemer hebben we de kans om deze kansen te signaleren, maar ook om te bekijken hoe het soms fout of goed gaat. Feit is dat wij onze positie als waarnemer serieus moeten nemen, want het is niet vanzelfsprekend dat je zomaar het nep kasteel (echt waar!) van CCAMLR binnenloopt. Het is “not done” om nieuws naar buiten te brengen over het proces en de details van de vergadering, tenminste tot de afsluiting op 31 oktober. Dat betekent dat we veel tijd hebben besteed aan goede afspraken maken met elkaar over taakverdeling, gedrag, protocol en nog meer van die dingen. Wij zijn zeer bewust dat onze positie als waarnemer helaas niet altijd vanzelfsprekend is in de wereld van intergouvernementele vergaderingen. Dat betekend dat ik deze weken alleen maar in algemene termen over de voortgang van CCAMLR kan schrijven. En het is soms best moeilijk om mijn vreugde of teleurstelling in te tomen. De informatie over de voortgang, van het proces: de teleurstellingen en de lichtpunten, de speculaties en sappige detailles, de storm en de stilte moeten dus in die Hotel kamer bij de slechte koffie blijven, en ze kunnen niet eens mee naar de espresso machine daarnaast…
Deze week, de laatste week worden de beslissingen genomen, en ik hoor verhalen van uitputtingslagen tot 4 uur s’ochtends als het om erg moeilijke onderwerpen gaat. Eerlijk gezegd denk ik dat de kans er best in zit dat we ook een paar van dit soort avonden meemaken, en ik kijk hier bijzonder naar uit. –Niet dus. Maar goed, ik ben er op voorbereid, en het is de zaak om een beetje gezond te blijven.
Ik probeer af en toe tijd te nemen om tussendoor hard te lopen. Vorige week voelde ik mij een spijbelaar toen ik ergens tussen de Vangstdocumenten en de Illegale Visserij naar buiten sloop. Snel naar het Hotel (2 minuten lopen) hardloop kleren aan en het Rivulet trail volgen, 191 meter stijgen langs een kabbelend stroompje door parkjes naar de Cascade Brewery. 3 kilometer naar boven puffen, je afvragen waarom je jezelf dit eigenlijk aandoet, weer 3 kilometer naar beneden met dezelfde vraag steeds minder dringend in je gedachten, en uithijgen aan de onderkant van de berg. Terug naar het hotel, douchen, pak aan en weer nonchalant anderhalf uur later het pseudo kasteel van CCAMLR binnenlopen, de onvermijdelijk naverschijning van een zweetdruppel nonchalant wegvegen, en weer zitting nemen voor de Beschermde gebieden.
Het weekend: Geen vrije tijd, maar de kans om strategie te bepalen, ontwikkelingen te bespreken, en eindelijk eens tijd te besteden met mijn collega’s van WWF die hier ook zijn. We werken wereldwijd, en het is geweldig dat alle mensen hier zijn! Maar bijtanken is erg belangrijk, en het zitvlees moet ook bewegen, dus we nemen zaterdag de tijd om een vergadering zo in te plannen dat het tijdens een wandeling kan gebeuren. Heerlijk om naar het nationale park rondom Mt. Field te rijden, het busje uit te stappen in een verweerd en magisch landschap, en een paar uur tussen de eucalyptus en vele zingende vogels in de buitenlucht te wandelen.. Wij vinden de weg naar Platypus Tarn, een klein helder meertje waar we pauzeren en….. Ja een platypus! Het vogelbekdier zwemt een rondje om het meertje, bekijkt ons, en 15 minuten later komt ie langs voor weer een fotosessie. Onze dag kan niet meer stuk!. We besluiten niet verder naar Seal tarn te lopen, want we schatten de kans van het spotten van een zeehond in een klein zoetwater meertje op een berg toch wat minder positief in…
Later parkeren we bij een wel erg speciale pub bij de ingang van het park, We lopen binnen, worden aangekeken alsof wij buitenaardse wezens zijn. Het lijkt alsof iedereen daarbinnen al een weeklang aan het zuipen is, en we besluiten dat ons gesprek een stuk nuttiger zal zijn buiten de pub op een grasveldje voor.
We zitten buiten in de zon. Bob, de leider van het WWF initiatief voor Antarctica en de Southern Oceans, Veronica, die inmiddels weer is bijgekomen van de Jetlag, Karolina, net een dag geleden vanuit Noorwegen hier naartoe gekomen, Ann van Nieuw Zeeland, en Rod uit de UK. We kijken vooruit naar de week die gaat komen: de voorstellen voor Beschermde gebieden, het terugdringen van de illegale visserij, en de diverse manieren hoe wij het proces kunnen beïnvloeden. Een heerlijke dag was het, en het is goed om even op zo’n manier te vergaderen.
En nu? Dinsdag ochtend 28 Oktober…. Bij het hotel waar we elke ochtend vergaderen is het dak eraf gegaan, niet vanwege de feeststemming, maar omdat het inmiddels stormt in Hobart. Een metafoor? Wellicht….
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley